32. Kocham cię do szaleństwa!

-A teraz znowu on powie, że ją kocha … - siedzieliśmy wewnątrz luksusowej limuzyny wiozącej nas prosto do zamku na wesele – Na co ona, że ona jego bardziej… - a siedzący z przodu Majka i szofer Tobbias uważnie obserwowali każdy nasz ruch, żeby niczego nie pozostawić bez komentarza

-Na co on ją uciszy namiętnym pocałunkiem, bla bla bla… - przyjaciółka Zuzy również brała czynny udział w dyskusji, jednak mimo wszystko wiedziałem, że robi to tylko po to, by nie myśleć o pewnym spotkaniu z pewnym kimś. Ale w tej chwili naprawdę nie miałem głowy, żeby myśleć o kimś poza dziewczyną, której twarz znajdowała się obecnie jakieś 10 cm od mojej, i której, bezgranicznie szczęśliwy,  co chwila szeptałem mi coś na ucho.

-Kocham cię, wiesz? – gdzieś z przodu usłyszałam triumfalny okrzyk (,,Mówiłem!”)

-Wiem – zaśmiała się – wiem, wiem, wiem… - i po raz nie wiadomo który, znów zaczęliśmy się całować. Zabawne, jak bardzo pojawienie się w życiu jednej osoby, może wywrócić je o sto osiemdziesiąt stopni. Kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy tak na serio w tej sukni ślubnej, na parkingu pod kościołem, muszę przyznać, że cały strach jakby gdzieś odpłynął. Wyparował. Tak myśląc o tym teraz wydaje mi się, że w tej całej przedślubnej histerii najbardziej chodziło mi o to, żeby mieć stuprocentową pewność, że moja ukochana nie uzmysłowi sobie nagle, że to wszystko to jedna wielka pomyłka i nie ucieknie gdzie pieprz rośnie. Taak… Łatwo mi to mówić teraz, kiedy trzymam ją w ramionach i teraz jestem pewny, że tak będzie już zawsze.

-Czy wam naprawdę tak bardzo przeszkadza, że pocałowałem swoją własną żonę? – powiedziałem do dwójki z przodu z lekkim śmiechem, kiedy z ich strony znów dał się słyszeć szereg komentarzy, jednak już po chwili zupełnie przestałem zwracać na nich uwagę

-Możesz powtórzyć ostatnie? – zapytała Zuza

-W sensie powiedzieć czy zrobić? – odpowiedziałem rozbawiony

-I to i to – usłyszałem jej perlisty śmiech, a samo to, że była w tej chwili tak niesamowicie szczęśliwa, sprawiało mi jeszcze większą radość

-Pocałowałem swoją ŻONĘ… - jak powiedziałem tak też zrobiłem, więc nasze usta znów się złączyły, a Tobby zaczął pieprzyć coś o chamstwie, jakim jest według niego obściskiwanie się w miejscach publicznych.

***

-Brawo!!! – kiedy tylko wysiedliśmy z samochodu, rozległ się głośny wiwat ze strony wszystkich gości, którzy przybyli znaczenie wcześniej niż my. Nie obyło się bez czających się wszędzie paparazzi (chyba muszę później porozmawiać z ochroną, której zdaniem było zapewnienie nam absolutnej prywatności) ale aż się dziwię, jak bardzo miałem to gdzieś. Gdyby Zuza nie myślała w tej chwili o stu pięćdziesięciu innych rzeczach pewnie powiedziałaby, że przynajmniej nie będziemy narzekać na małą ilość zdjęć. Kiedy kroczyliśmy razem przez tłum, nawet pragnący sensacji dziennikarze rozstąpili się, by zrobić miejsce parze młodej (dobrze, że wszystkie kwestie finansowe są już uregulowane, bo w innym przypadku chyba zacząłbym się poważnie zastanawiać,  kto za to wszystko zapłaci). Mieliśmy teraz stanąć grzecznie przed wejściem i przygotować się na zasadnicze życzenia (niby zawsze  odbywa się to przed kościołem, jednak Zuza zdecydowała, że tu będzie bardziej nastrojowo czy coś w tym guście)

-Kur**, młody, wyglądasz jakbyś się czegoś ostro najeb** - to mój starszy brat podszedł, żeby jako wzorowy świadek pomóc nam uporać się z nieprzeliczoną ilością kwiatów – chyba w takim stanie to cię jeszcze nie widziałem… - jednak nagle urwał, bo do mojej żony (minie trochę czasu, zanim się przyzwyczaję) podeszła jej najlepsza przyjaciółka (jako jej świadek), nie zaszczycając Toma nawet krótkim spojrzeniem.

-Nie możemy ominąć jakoś tej części..? – zwróciłem się szybko do Zuzy, bo jakoś nie uśmiechało mi się mniej więcej pół godzinne wysłuchiwanie tego, że życzą nam wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia, szczęścia, zdrowia, miłości i gromadki dzieci (nie mówiąc już o braku jakiegokolwiek kontaktu z Zuzą przez całe pół godziny)

-Kotku, uśmiechaj się, wiesz, że im zależy. – i wspięła się na palce, żeby złożyć na moich ustach przelotny pocałunek, bo znów wywołało zbiorowy wiwat gości

-Ale robię to dla ciebie – odpowiedziałem i zaczęło się. Pierwszy oczywiście podszedł mój brat, który bardzo usilnie starał się ukryć, że nawet on jest dziś lekko wzruszony

-No, także Kaultiz – zaczął – Co ja tu będę pieprzyć od rzeczy, wiesz czego ci życzę przecież. Na kilometr widać, że żyć bez siebie nie możecie, więc żyjcie sobie na zdrowie, ale pamiętaj młody, ja żadnego rozwrzeszczanego bachora niańczyć nie będę…!

-ja za to bardzo chętnie! – pozostali członkowie Tokio Hotel dołączyli do Toma

-Już my tego waszego potomka nauczymy prawdziwego życia… - zaczął odgrażać się basista, na co Zuza oderwała się na chwilę od swojej płaczącej matki i rzuciła w stronę chłopaków

-No chyba po moim trupie, że zostawię wam kiedyś dziecko… - i G’s w tej chwili przeszli złożyć jej niezwykle wylewne życzenia, a do mnie podeszli moi rodzice (to jest mama i ojczym)

-Mój synek – mama od razu chwyciła mnie w objęcia, pozbawiając skutecznie tchu na dobrych kilka sekund – Wiesz, że życzę wam jak najlepiej, Zuzanna to taka cudowna dziewczyna… - i resztę jej słów zagłuszył szloch wzruszenia

-No, chłopcze – Gordon przejął pałeczkę, podczas, gdy mama usiłowała się uspokoić – Dam ci podstawową radę. Jak możesz, unikaj jakichkolwiek głębszych dyskusji, jeśli chcesz to jakoś przetrwać, bo wierz mi, lekko nie będzie. A tak na poważnie, to nie spieprz tego Bill, bo masz cudowną żonę – jestem pewny, że w tej chwili uśmiechnąłem się z dumą – i mogę się założyć o gitarę Toma, że stworzycie świetną rodzinę.

-Powiedz to Tomowi – uścisnąłem go (zawsze był dla mnie jak ojciec), kwiaty podałem bratu, który oddawał je gdzieś tam i tym razem zobaczyłem stojąca przed sobą Maję (robiła wszystko, żeby nie spojrzeć w bok)

-Bill! –  rzuciła mi się na szyję – Wszystkiego naj naj naj i przecież wiesz. Wiesz, że cię lubię, ale jeśli kiedykolwiek Zuzka będzie mi płakać w słuchawkę przez ciebie to obiecuję… - powiedziała ze śmiechem, cały czas wisząc mi na szyi

-Niedoczekanie twoje…! – rzuciła Zuza – a w ogóle to zostaw mojego męża w spokoju i wróć tu łaskawie, ok.? – kiedy wyswobodziłem się z uścisku Polki, przyszedł czas na życzenia od rodziców panny młodej. Jej mama, podobnie jak moja, nie potrafiła opanować łez wzruszenia i usiłowała, łamanym angielskim, przekazać mi, czego nam życzy. Byłem jednak ciekawy, czy ojciec Zuzy nawet po ślubie będzie miał do mnie tak samo… powiedzmy, chłodny stosunek.

-No… - chyba nawet starał się znaleźć jakieś neutralne określenie co do mojej osoby, ale było ciężko. Nachylił się, żeby nikt nie słyszał jego słów – Powiem ci po męsku. Akceptuję to małżeństwo, bo Zuza jest szczęśliwa, a jej dobro jest dla mnie najważniejsze. Ale jest moją jedyną córką i możesz być pewny, że jeśli w jakikolwiek sposób ją skrzywdzisz, to cię rodzona matka… - w tej chwili mama Zuzi podeszła bliżej, więc pan Andrzej (chyba nigdy nie dojdziemy do etapu, żebym zaczął zwracać się do niego ,,tato”) zaczął już głośniej – Tak więc zdrowia, szczęścia i jeszcze raz pieniędzy!

-Miłości, Andrzej, miłości – doszła do nas jakaś ich ciotka, kuzynka czy Bóg wie kto i od tej pory zmuszony byłem do wysłuchania masy życzeń od wielu osób, których widziałem po raz pierwszy w życiu (ze strony polskiej rodziny przeważnie udawałem, że cokolwiek rozumiem, bo nawet biorąc pod uwagę, że po pięcioletnim związku z Polką coś tam po polsku dawałem radę, wzruszonych  i wpadających w słowotok Polaków po prostu nie szło zrozumieć). Po prawie godzinie, kiedy wszyscy najdalsi krewni już zdążyli się przewinąć, mogliśmy wreszcie wejść do sali i zacząć świętować najszczęśliwszą noc naszego życia. Tak więc, jak na dobrego męża przystało, objąłem Zuzę i wziąłem ją na ręce, zmierzając do głównego wejścia zamku

-Bill wariacie, postaw mnie…!

-Mowy nie ma, muszę cię przenieść przez próg, bo inaczej to przyniesie pecha czy coś w tym rodzaju…

-Od kiedy ty się taki przesądny zrobiłeś?

-Chyba odkąd cię poznałem, wiesz? – i, wśród towarzyszących nam zewsząd fleszy, znaleźliśmy się w wielkiej, zabytkowej sali, idealnie udekorowanej na przyjęcie weselne. Nas, jako parę młodą, wyciągnęli na środek, a wszyscy ustawili się dookoła (najbliższych zawołali do przodu, więc zobaczyłem jak Gustav usiłuje przecisnąć się koło ochroniarza tłumacząc, że on jest tu w sumie najważniejszy) i przyszedł czas na pierwszy toast (oczywiście trwało chwilę, zanim szampana otrzymał każdy z zebranych). Później odśpiewali kilka tradycyjnych pieśni typu klasyczne ,,Sto lat” (każda w dwóch wersjach językowych) i wypili nasze zdrowie, a my z Zuzą, również tradycyjnie, rzuciliśmy swoimi kieliszkami za siebie. Wtedy wszyscy zaczęli skandować ,,Gorzko, gorzko!” a Tom wydarł się z pierwszego rzędu ,,Pocałuj ją!” więc oczywiście bez zbędnego ociągania zrobiliśmy dokładnie to, co chcieli (ku wielkiej, zbiorowej radości). Wyglądało pewnie trochę jak pierwszy pocałunek w kościele, przywarliśmy do siebie na dobrych kilka minut, chcąc być tak blisko siebie, jak to tylko możliwe.

-Kocham cię – szepnęła Zuza, kiedy odsunęliśmy się lekko

-Chyba dlatego tu jesteśmy – zacytowałem jej własne słowa sprzed ceremonii, co wywołało uśmiech na jej twarzy. Po zakończeniu pierwszej, chyba najbardziej oficjalnej części, przyszedł czas na pierwszy taniec. Ku ogromnemu zdziwieniu wszystkich, na scenie pojawił się Tom z gitarą (przy mikrofonie stanęła jakaś bliżej nie znana mi osoba), zapowiadając (oczywiście w sowim stylu) pierwszy taniec młodej pary, więc chcąc nie chcąc, musieliśmy wyjść na parkiet. – Wiesz, że to będzie kompromitacja, prawda?

-Trzymaj się mnie, a wyjdzie perfekcyjnie – nie musiała powtarzać tego dwa razy. Od razu zarzuciła mi ręce na szyję, ja objąłem ją mocno w pasie, i tak złączeni, uważnie obserwowani przez cały tłum, dobrnęliśmy do końca piosenki i wtedy wesele zaczęło się na dobre. Goście rozsiedli się na wyznaczonych miejscach niczego sobie nie żałowali, praktycznie od razu polały się hektolitry wódki i parkiet zapełnił się tańczącymi parami. Kiedy tańczyliśmy z Zuzą któryś już z kolei taniec (tym razem było łatwiej, bo przyglądało się nam znacznie mniej osób) nagle wziąłem ją za rękę i zacząłem wyprowadzać z sali – Bill, co robisz?

-Idę spędzić trochę czasu z własną żoną – i za chwilę dobrnęliśmy do ustronnej (pustej!) altanki na końcu wielkiego ogrodu, ja usiadłem na ławce, a Zuza usiadła mi na kolanach o ujęła moją twarz w dłonie

-Wiesz, że to jest najpiękniejszy dzień w moim życiu? – wyznała, patrząc mi prosto w oczy

-Kocham cię, skarbie i obiecuję ci, że zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa…

-Już jestem – szepnęła, i tym razem bez świadków, złożyła na moich ustach nie wiem który już tego wieczoru namiętny pocałunek (który natychmiast odwzajemniłem). – Możemy tu jeszcze chwilę zostać? – zapytała, odsunąwszy się na chwilę, widać doceniając momenty prywatności

-Jak długo chcesz… Hej, nie odpowiedziałaś na moje wyznanie!

-Wiesz, że też cię kocham – uśmiechnęła się – Do szaleństwa – i na tym nasza rozmowa na razie się zakończyła, mimo tego, iż znaleźliśmy się naprawdę bardzo bardzo blisko siebie.