38. Niespodzianka!

-Kochanie, proszę cię, naprawdę zaraz będziemy spóźnieni… - od dziesięciu minut siedziałem bardziej bez celu w, zawalonym po weselu kwiatami, salonie czekając na moją ukochaną, która cały czas krzątała się po górze twierdząc, że na pewno czegoś zapomniała

-No idę, idę… - usłyszałem jej głos – A w ogóle dlaczego ty wiesz gdzie lecimy, a ja nie…? – zapytała z wyrzutem w głosie. Tak, nasz miesiąc miodowy był prezentem od naszych przyjaciół, którzy postanowili zrobić nam niespodziankę i wysłać nas prywatnym samolotem na Malediwy, gdzie ostatnio urlop spędzał Tom i kategorycznie zażądał wyboru właśnie tego miejsca. I faktycznie trzymali to dość długo w tajemnicy, jednak kilka dni temu mój brat słusznie zauważył, że skoro jedziemy sami, to któreś z nas jednak powinno wiedzieć dokąd.

-Dlatego, że to ty bardziej ucieszysz się z niespodzianki… - i w tej chwili, po bardzo długim oczekiwaniu, wreszcie się zjawiła, w granatowej letniej sukience (idealnie podkreślającej jej figurę), sandałkach na koturnach i opadających na ramiona długich włosach. od razu podszedłem do niej i objąłem ją w talii – Ślicznie pani wygląda, pani Kaulitz

-Podobno jesteśmy spóźnieni – zaśmiała się i delikatnie wyrwała z moich ramion, wcześniej jednak składając na moich ustach przelotny pocałunek. – Bill, jesteś pewny, że wszystko jest zabrane i wyłączone?

-Tak, kotku… - westchnąłem, bo pytała mnie o to mniej więcej sto pięćdziesiąty czwarty raz

-Okna pozamykałeś?

-Tak…

-Alarm jest włączony?

-Tak…

-Wszystkie światła zgaszone?

-Taak…

-Paszporty, dokumenty…

-Zuza! – znów podszedłem do niej, jednak tym razem złapałem ją za rękę i zacząłem ciągnąć w stronę wyjścia (na szczęście wszystkie bagaże już dawno czekały w samochodzie), nie zważając na dość stanowcze protesty. Kiedy znaleźliśmy się już przed domem, usłyszałem dźwięk połączenia wydobywający się z mojego IPhone’a. Tom.

-Młody, od rana jak ten debil się dobijam, raczyłbyś odbierać telefon z łaski swojej – zaczął, nie marnując czasu na zbędne ceregiele, jak na przykład przywitanie – A no tak, miałeś ciekawsze rzeczy…

-Y… Tak, tak, a w ogóle to stało się coś? – przerwałem bratu chcąc jak najszybciej zakończyć rozmowę, podczas gdy Zuza pokręciła głową z dezaprobatą (ale już przyzwyczaiła się do naszych rozmów) i lekko się oddaliła, żeby nie przeszkadzać w konwersacji.

-A fakt. Gdzie wy do jasnej cholery jesteście?! Nie po to odstawiałem ten cyrk z prywatnym odrzutowcem…

-Jakbyśmy nie mogli polecieć tym co zwykle… - wtrąciłem się, co zresztą było prawdą, bo nie potrafiłem zrozumieć, co złego jest w naszym starym, dobrym samolocie, żeby wydawać grube tysiące na maszynę tylko trochę lepszej klasy

-…Żebyście się spóźnili na godzinę odlotu! – Tom jak zwykle w ogóle nie przejął się tym, co do niego mówię. Zastanowiła mnie jedna rzecz. Od kiedy to on tak się w coś angażuje? Normalnie dałby nam bilety do ręki i umył ręce od całej sprawy. Niestety w mojej głowie zaczęła kiełkować myśl, że sam wyjazd może nie być końcem tej niesamowitej niespodzianki… Co szczerze mówiąc zaczęło mnie trochę przerażać.

-Spokojnie, za chwilę będziemy… - w tej chwili w słuchawce dał się słyszeć poirytowany głos dziewczyny mojego brata (czyli dokładnie taki jak zawsze… Nie pamiętam kiedy ostatni raz cokolwiek się tej kobiecie podobało).

-Kotku, gdzie my właściwie jedziemy…?

-Tom, gdzie wy właściwie jedziecie? – podchwyciłem myśl i rzeczywiście, po chwili koncentracji, zorientowałem się, że w tle słyszę pracujący silnik auta mojego brata. Nic nie mówił o żadnym wyjeździe…

-Nie twój interes – odgryzł się bliźniak, po czym w słuchawce dały się słyszeć jakieś niewyraźne szepty (coraz bardziej irytowała mnie ta rozmowa). – A teraz rusz łaskawie tyłek, ogarnij swoją szanowną małżonkę i … na lotnisko ale to już!!! – sygnał zakończonego połączenia. jakiś czas temu zacząłem podejrzewać, że on naprawdę nigdy nie dorośnie i cały czas się tego trzymam. Niby jesteśmy bliźniakami, i to jednojajowymi, jednak kiedy ja mam żonę, z którą pewnie niedługo (albo kiedyś tam) zaczniemy myśleć o powiększeniu rodziny, mojemu bratu nawet przez myśl nie przejdzie, żeby się ustatkować, w co sam zacząłem wątpić, ponieważ mimo tego iż wiem, że teoretycznie jest w stałym związku, dałbym głowę, że kilka dni temu widziałem wychodzącą z jego domu dziewczynę, którą kiedyś poznaliśmy na jakiejś imprezie.

-Skarbie? – Zuza podeszła do mnie, co uświadomiło mi, że od zakończenia połączenia stoję w jednym miejscu bez celu wgapiając się w wyświetlacz smartfona. – Wszystko ok.?

-No jasne – uśmiechnąłem się, jednocześnie otwierając przed ukochaną drzwi od strony pasażera - To tylko mój brat, nie ma się czym przejmować

-No racja – odpowiedziała i spojrzała na mnie swoimi wielkimi niebieskimi oczami - Nie mogę się doczekać tego wyjazdu, wiesz?

-Ja mam nadzieję – zaśmiałem się i już po chwili zmierzaliśmy jedną z niemieckich autostrad prosto na lotnisko. Chyba jedną z rzeczy, których brakuje mi najbardziej, kiedy wyjeżdżam z Niemiec (oczywiście poza jedną osobą) są właśnie autostrady i totalny brak ograniczenia prędkości. Pamiętam, jak przed ślubem pojechaliśmy do Polski, w większości przypadków to Zuza robiła za kierowcę, bo ja po prostu nie byłem w stanie nie przekraczać tego 50 km/h … Żaden Niemiec by się tego nie trzymał. Właśnie mijaliśmy jakiś kiosk z gazetami, kiedy naszym oczom na każdej możliwej okładce ukazało się jedno z naszych ślubnych zdjęć

-Czyli zaczęło się… - westchnęła Zuza, która szczerze nie znosiła paparazzi, jednak normalnie przez wzgląd na mnie starała się tego za bardzo nie okazywać

-Miej nadzieję, że te zdjęcia chociaż jakoś wyszły…

-Jeszcze będziemy oglądać Gustava, który nawalony w trupa śpi pod stołem ściskając butelkę whisky… - oboje wybuchliśmy śmiechem na wspomnienie tamtego zdarzenia

-Albo szalejącego na parkiecie Toma… To też nie jest codzienny widok – i w takim dość radosnym tonie minęła nam cała, długa podróż. Nawet kilku godzinny lot upłynął dość spokojnie, kiedy nie mieliśmy nad głową setki innych upierdliwych pasażerów, a ze wszystkich stron nie ograniczały nas ciasne, ściśnięte fotele, mając do dyspozycji naprawdę luksusowy transport (wyraz twarzy mojej ukochanej, kiedy tylko weszliśmy na pokład – bezcenny). Mimo wszystko widziałem, że Zuza była dość wykończona niecodzienną podróżą (kiedy dla mnie, po tych wszystkich trasach, nie było to w sumie nic szczególnego), więc kiedy tylko wylądowaliśmy na Malediwach (które są chyba najpiękniejszym miejscem na świecie), jak najszybciej zamówiłem taksówkę, żebyśmy już po dwudziestu minutach znaleźli się w najlepszym, pięciogwiazdkowym hotelu. Lecz kiedy tylko znaleźliśmy się przy drzwiach, usłyszeliśmy zza nich dość znajome głosy

-Ja pierdzielę, ile można czekać?!

-Przecież oni nas zabiją jak się dowiedzą!

-Niespodzianka to niespodzianka, niech się cieszą, że w ogóle coś zorganizowaliśmy…

-No kiedy oni się tu zjawią, do jasnej cholery?!

-Zuzka się wścieknie, a Bill wpadnie w szał…

-To trzeba kontrolować emocje, bo jak nie…

-CZY TO JEST KURWA JAKIŚ ŻART???!!!