3. Wszystko jest już dopięte na ostatni guzik

Gdzie ona jest? Zuza wyjechała z domu już godzinę temu, więc powinna już wrócić. Pewnie w jej przekonaniu trochę przesadzam, jednak naprawdę się o nią boję. Teraz, kiedy za kilka dni mamy stać się małżeństwem, kiedy na dobre stała się częścią mojego życia, nie potrafię jeszcze patrzeć realnie na wiele spraw.  Nie mogę na przykład zrozumieć jej spontaniczności i jestem pewny, że upłynie jeszcze wiele czasu, zanim do tego przywyknę. Ja muszę wszystko zaplanować, poukładać sobie, żeby było jak najlepiej, podczas gdy moja narzeczona potrafi bez żadnego planu wykonać ze sto pięćdziesiąt różnych kompletnie niepowiązanych ze sobą czynności. I, co zadziwia mnie najbardziej, praktycznie zawsze jej to wychodzi. Pamiętam, jak wiele lat temu byłem święcie przekonany, że istnieje coś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia. I w sumie nie jestem w stanie powiedzieć czy doświadczyłem tego w stosunku do mojej ukochanej. Można stwierdzić, że to była miłość tak po pięciu minutach, mniej więcej. Ale uważam, że w tej kwestii naprawdę miałem w życiu szczęście. Znalazłem cudowną dziewczynę i mam pewność, że chcę z nią spędzić całe życie. A jakby tego było mało, wiem, że ona czuje do mnie dokładnie to samo. Kiedy tak o tym myślę, od razu nasuwa mi się temat mojego brata i jego życia uczuciowego. Jest niby z tą Franziską już jakiś czas i mówi, że są razem szczęśliwi, ale kogo jak kogo, ale mnie on nie oszuka. Generalnie nie przepadam za Franziską. Może dlatego, że teraz, będąc z Zuzanną wydaje mi się, że inne dziewczyny po prostu nie mogą się z nią równać. Ale ogólnie, dla mnie jest to taki trochę blond plastik, czerpiący tyle korzyści ze związku ze znanym gitarzystą, ile tylko się da. Wydaje mi się, że on już on kilku lat usiłuje zabić w sobie pustkę… a zresztą, i tak zakazał mi nawet o tym myśleć. Chociaż moim zdaniem, zwłaszcza teraz, na naszym ślubie, będzie musiał wreszcie zmierzyć się z tym, co tak długo odwleka. Rozmyślając tak o przeszłości i ogólnie o wszystkim, cały czas nerwowo spoglądałem na zegarek, aż w końcu doszedłem do wniosku, że muszę zadzwonić do mojej narzeczonej. Wybrałem jej numer, jednak nie odebrała telefonu. Oczywiście moje zdenerwowanie sięgnęło zenitu, więc cały czas uparcie usiłowałem się dodzwonić, krążąc po salonie, aż w końcu, po kilku minutach, moja ukochana odebrała

-Halo?

-Zuza, co się z tobą dzieje? – zapytałem od razu – Już powinnaś być w domu, od kilku minut usiłuję się do ciebie dodzwonić…

-Naprawdę? Przepraszam cię kochanie, nie słyszałam telefonu… - uspokoiła mnie

-Martwiłem się o ciebie.

-Wiem, przepraszam, ale po telefonie od kochanej cioci Haliny po prostu schowałam go głęboko do torebki, tak na wszelki wypadek – znowu o tej kobiecie. Poznałem ją kiedyś, jak byliśmy razem w Polsce i pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to fakt jej wielkiego zainteresowania moim majątkiem. Kolejna niesamowita rzecz w naszym związku to ta pewność, że Zuzę nie interesują moje pieniądze ani popularność. – Chyba sam rozumiesz

-O tak, czego tym razem chciała? – bo to, że czegoś chciała, było więcej niż pewne

-Twierdzi, że ma zły widok z okna i bardzo jej to przeszkadza… Mógłbyś się tym zająć?

-Jasne, zaraz to załatwię. Muszę jeszcze upewnić się czy wszystko z salą weselną jest aktualne…

-Jeszcze tego nie zrobiłeś? Bill, a jak się okaże, że coś jest nie tak?! Gdzie ty chcesz zrobić przyjęcie, u nas w ogrodzie?! – ostatnie kilka dni Zuza cały czas spędzała na upewnianiu się czy wszystkie szczegóły ceremonii są ustalone

-Skarbie, nie denerwuj się, wszystko jest już dopięte na ostatni guzik, ja chcę się tylko przezornie upewnić. A co do sukienki… - moja narzeczona uparła się, że nie mogę zobaczyć jej sukienki przed ślubem. A ja cały czas usiłuję jakimkolwiek sposobem przekonać ją do zmiany decyzji.

-Tym już się nie interesuj, akurat kwestia sukienki jest całkowicie na mojej głowie, jasne?

-Przewidywałem taką odpowiedź. Kiedy będziesz w domu?

-Jeszcze trochę, wpakowałam się w wielki korek, ale już podjeżdżam pod lotnisko, więc powinnyśmy być za jakieś pół godziny.

-No dobrze, będę czekać. Zuza?

-Tak?

-Kocham cię, wiesz?

-Wiem – odpowiedziała z cichym śmiechem. – Ja ciebie też – i rozłączyła się. Z ulgą odłożyłem telefon i usiadłem na kanapie. Od kilku dni zaczęli się zjeżdżać goście ze wszystkich możliwych stron, a teraz wydaje mi się, że będzie ich coraz więcej. Od razu oboje zastrzegliśmy, że nie chcemy w naszym domu tłumów nie wiadomo jak dalekich krewnych, dlatego postanowiliśmy zgodnie, że wszystkich ulokujemy po prostu w hotelach, kiedy u nas będzie miejsce tylko dla najbliższych. na szczęście moja pierwsza solowa płyta od rozpadu Tokio Hotel została bardzo dobrze przyjęta na rynku i wszystkie koncerty bardzo szybko się wyprzedały, bo w przeciwnym razie chyba zamiast luksusowych hoteli moglibyśmy zaoferować naszym gościom spanie w namiocie u nas w ogrodzie. Wiadomo, że pensja Zuzy, jako bardzo początkującego lekarza, nie należy jeszcze do wysokich, ale już bardzo dawno wyjaśniliśmy sobie, że chcąc iść przez życie razem, nie ma znaczenia, które z nas akurat to zarobiło. Wracając do tematu gości, jutro czeka mnie kilka kursów na lotnisko, bo oczywiście krewni Billa Kaulitza utwierdzają się w przekonaniu, że jazda taksówką byłaby zwykłą hańbą. Za jakieś pół godziny, powinna przyjechać moja narzeczona ze swoją najlepszą przyjaciółką Mają… Jej rodzice mieli przylecieć za dwa dni. Chyba nie zapomnę tego dnia, kiedy ich poznałem. To było kilka lat temu, Zuza stwierdziła, że muszę ich wreszcie spotkać, ale całą drogę do ich domu nie mogła usiedzieć w miejscu, zastanawiając się, jak jej rodzice, wykształceni, stateczni ludzie, zareagują na faceta z tatuażami, kolczykami i generalnie lekko niekonwencjonalnym wyglądem. I rzeczywiście, na początku nie byli mną zachwyceni, jednak z biegiem czasu, na szczęście zdołali się przekonać. Z moimi rodzicami było inaczej. To znaczy tu też był lekki problem, bo mówiąc ,,rodzice” mam na myśli moją matkę i ojczyma. Dość długo zastanawiałem się czy mój ojciec, z którym od dawna raczej nie utrzymuję kontaktów, powinien być obecny na naszym ślubie, jednak Zuza przekonała mnie, że powinienem go zaprosić, więc za dwa dni spotykam się z nim po raz pierwszy od kilku lat. Ale kiedy przedstawiłem Zuzę moim rodzicom, byli nią oczarowani. Tak samo jak ja.